De Mont Blanc staat trots als de hoogste Alp. Maar een van de meest fotografisch gereproduceerde is Matterhorn met het dorp Zermatt aan zijn voeten.
Toen ik Matterhorn voor het eerst vanaf de grond zag, had ik het gevoel dat ik naar een gestolde vurige vlam keek. Een inboorling die me met ontzag zag kijken, zei: “Je kunt hem beklimmen,” alsof het niets was. Ik lachte… niet om hem, maar om mezelf. Ik zou er niet aan durven denken om dat te proberen.
In Zermatt, en ook in andere plaatsen, laten de plaatselijke bewoners hun bekwaamheid zien aan de hand van het aantal keren dat ze de Matterhorn hebben beklommen; hoewel, velen vallen talloze keren. Een inwoner had hem meer dan 300 keer beklommen. Zijn vrouw haalde haar schouders op: “Het is zinloos te zeggen hoe vaak,” zei ze. “De berg gaat nergens heen. Hij blijft daar en alleen de werklozen (ook waardelozen) doen de beklimming.”
Er zijn geen auto’s in Zermatt. Vervoer is mogelijk met de tandradbaan en door paarden getrokken arresleeën. Zittend in een door paarden getrokken slee met een schootskleed, dat is een opgevouwen kleine deken, met een eeuwige sneeuw rondom is een van de meest romantische dingen.
Zermatt heeft smalle straatjes, hotels en herbergen met een ontspannen sfeer van geschiedenis, sportwinkels, boetieks, juwelierszaken en rijen en kisten met ‘s werelds mooiste horloges. Een heerlijk iets in Zermatt is het eten. Het maakt niet uit hoe groot, klein, goedkoop of duur het café of restaurant was waar we stopten, het was er brandschoon. Alles was spic en span schoon met bloemen op elke tafel. Het eten was van zeer hoge kwaliteit en sommige Zwitserse wijnen waren op zijn minst vergelijkbaar met die van de Fransen. De meeste lunchgerechten onder de inboorlingen bestonden uit soep, salade, worstjes en aardappelen en natuurlijk “Bier” in lange dikke mokken met een dikke laag schuim.